เวลาไม่ใช่นาฬิกา นาฬิกาก็ไม่ใช่เวลา ทั้งสองต่างเป็นของกันและกัน
หนึ่งจันทร์พันดาวเคลื่อนคล้อย ลมหายใจถอยล่น กำลังใจมีอยู่หรือไม่ ???
ณ ห้วงอดีตอันไกลโพ้นทะเล
กี่ล้านรอยเท้า... ยาวนาน ยาวไกล กี่เมื่อยล้า ฉันเคยนั่งนับดาวในท้องฟ้า และพยายามแสวงหาตำแหน่งว่า อดีตโน้นฉันเคยเป็นดาวดวงไหน ช่างเพ้อเจ้อไร้สาระสิ้นดี ท้องฟ้ามากแสงดาวปกคลุม เหมือนการเดินทางของชีวิต ๆ หนึ่ง ไม่ใช่แค่เพียงโลกที่เราเหยียบย้ำให้เราหายใจอยู่... เบื้องหลังหละ เบื้องหน้าหละ...ฉันไปอย่างไร มีฉันเท่านั้นที่รู้ บางครั้งไม่อยากรับรู้ มันกลับเป็นว่าฉันหนีความรู้อันสำคัญสำหรับตัวเอง...การหนีปัญหาที่ดีที่สุด คือ การแก้ปัญหา ฉันจะพยายาม ฉันสละเบื้องหลัง ฉันคอยคุมคุมจังหวะปัจจุบัน บังคับทิศทางหางเสือแห่งอนาคตข้างหน้า...ด้วยมือฉันเอง ฯ
ดอกปีป 27 มิ.ย. 53 12.36 น.
ชีวิตนาฬิกาทราย....ทุกเม็ดที่ไหลลงสู่เบื้องล่าง ตามหน้าที่ ตัวมันจะเต็มใจหรือไม่นั้น มีมันเท่านั้นที่รู้ ภาระหน้าที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าความเข้าใจหยั่งทราบ เงื่อนไขธรรมชาติ สังคม สิ่งแวดล้อม เปรียบดุจสายลมแผ่วเบา หรือลมพายุกระโชก บ้างเปรียบประหนึ่งหยดน้ำค้างประพรมบนยอดหญ้าให้เหล่าติณชาติชุ่มชื่น แน่หละ ไม่นานไอแดดก็ระอุขึ้นแล้ว สิ่งเดียวที่จะดำรงอยู่ได้ คือ ความอดทนอย่างสง่างาม
เม็ดทรายในโหลแก้ว เม็ดแล้วเม็ดเล่า นอนทับทมเกลื่อนกล่น หายใจแผ่วเบา เปื่อนด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มอันเกิดจากภาระยิ่งที่ใหญ่ควบคุมเวลาคนทั้งโลก แม้โชคชะตาตนอับเชาก็ตาม....ชีวิตเม็ดทราย ช่างงดงาม ฯ
เม็ดทรายในโหลแก้ว เม็ดแล้วเม็ดเล่า นอนทับทมเกลื่อนกล่น หายใจแผ่วเบา เปื่อนด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มอันเกิดจากภาระยิ่งที่ใหญ่ควบคุมเวลาคนทั้งโลก แม้โชคชะตาตนอับเชาก็ตาม....ชีวิตเม็ดทราย ช่างงดงาม ฯ
ช่องว่างระหว่างรัก คือ ความเข้าใจกันและกัน
